Sözü uzatmak çok da tarzım değildir. Az olsun öz olsun derim. Sözün ortasından
konuşmayı severim. Haber okudum: Ülkemizde antidepresan ilaçlarının
kullananım oranı son 10 yılda yüzde 66 oranında artmış maalesef.
Yaptığım seyahatlerde de insanlar arasında iletişimsizliğin huzursuzluğun
çatışmanın arttığına şahit olur. Nitekim ilk gençlik döneminden itibaren
başladığım insanları ve sosyal hayatı okuma seyahatlerim halen devam
etmektedir. İlk gençlik yıllarımda gördüğüm insanların ruh haliyle şimdikilerin
hali çok farklı. Bakışlardan anlaşılıyor. Herkeste bir asabilik, güvensizlik ve
gerginlik. Eskilerde seyahatlerden huzur bulup dönerdim şimdilerde ise kendimi
tonlarca ağırlığında yük indirmiş bir hamal gibi hissediyorum. İnsanların gerginliği
doğal olarak bana da yansıyor.
Antidepresan ilaçlarının arttığı ve her geçen gün çok daha fazla insanların
psikologlara gittiği bilinen bir gerçek. Çok sayıda akademik yayın bu bilgiyi
desteklemektedir. Çoğu zaman bu bilginin siyasi malzeme olarak da
kullanılmasına şahit olmaktayım. Muhalif görüşlerdeki basın ve yayın organları
ve parti temsilcileri konuyu artan işsizliğe ve hayat pahalılığına bağlamaktadır.
Hükümet kanadı ve taraftarları ise artan psikolojik hastalıklara karşı sağlanan
imkanlardan övgüyle söz etmektedir.
Ben konuyu farklı açıdan ele almak isterim. Hayat ve insan okumalarında şunları
görüyorum maalesef:
Kadın kocasına sayıştırıyor. Koca karısına şiddet uyguluyor.
Kaynana gelini eziyor; gelin de kaynanayla boğuşuyor.
Esnaf müşteriye sövüyor, müşteri de esnafa diş biliyor.
Patron işçiyi sömürüyor; İşçi patronun kuyusunu kazıyor.
Memur amirini kıskanıyor, amir memuruna baskı uyguluyor.
Öğretmen öğrenciyi sevmiyor; öğrenci öğretmeni takmıyor.
Daha size psikolojik sorunlara sebep olacak nice örnekler verebilirim. Çok daha
fazla örnek verip de sizleri sıkmak istemem. Bu konuyu dile getiren çok da; tutarlı
çözüm üreten az maalesef.
Size “İNSAN VE HAYAT OKUMALARI”mda bir tespitimi paylaşmak isterim. Huzur
ve güven içinde çevresiyle barışık çok insanla da görüşüyorum. Aynı sosyal, ekonomik ve kültürel şartlarda yaşayan bu insanlar niçin antidepresana bağımlı
olmadan en azından diğer insanlardan çok daha mutlu ve huzurlu yaşıyorlar?
Tespitim şu benim.
Düşmanlılarıyla barışıp dostlarla güzel ilişkileri arttıran insanlar çok daha mutlu
ve huzurlu. Düşman azaldıkça stres azalır, stres azaldıkça huzur artar. Dostlarla
neşeli güzel beraberlikler arttıkça alın size çok daha huzur ve güven.
Hayatta çatışma zeminini azaltmaya ve dostluk ilişkisini arttırmaya çalışalım ki
sağlığımızı yerle bir eden strese ve bunalıma karşı korunalım. Değmez kansere
sebep olan düşmanlıklara. Barış ki düşmanın şerri gitsin; iç dünyanda çatışma
unsurun azalsın. Sağlığın onun kadar önemli mi?
‘Seyyah dostunuz Vehip Emrah
