Cumhuriyet döneminin en güçlü kalemlerinden biri olan Yahya Kemal Beyatlı’nın ünlü “Sessiz Gemi” adlı şiiri hepimizin hafızasında derin izler bırakmıştır.
Bestelenmiş haliyle de hafızalara kazınan bu şiir, ölüm temasını işler; bir yolculuğu, dönüşü olmayan bir ayrılığı anlatır. İşte o meşhur dizeler:
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Bu dizelerde anlatılan “gidenin ardından sessizlik” teması, bana yıllardır içimi sızlatan bir gerçeği hatırlatıyor: Siirt’ten giden, bir daha dönmüyor.
Bu düşünceyi biraz açalım.
İsterseniz, önce bizim temsilci olarak gönderdiğimiz parlamenterlerin durumuna bakalım. 1970 yılından bu yana meclise gönderdiğimiz milletvekillerini ve senatörleri yakından tanıyorum.
Yıllardır yazılı olmayan bir kural gibi işleyen bir durum var: İster senatör, ister milletvekili olsun, Ankara’ya gönderdiğimiz kişilerin büyük bölümü seçildikleri andan itibaren Siirt’le bağlarını koparıyorlar. Görev süreleri dolunca bile geri dönen yok denecek kadar az.
Bunlardan Siirt dışından gelenleri bir ölçüde anlayabiliyorum. Ancak doğup büyüdüğü, yetiştiği toprak olan Siirt’i unutanları anlamak çok daha zor.
Bu arada yeri gelmişken, Siirt’le hiçbir bağ kurmadan bizim adımıza milletvekili yapılanları da unutmayalım.
Ne yazık ki sorun sadece milletvekilleriyle de sınırlı değil. Belediye başkanları için de aynı durum geçerli. Görev süreleri bitince neredeyse tamamı başka illere taşındı.
Kamu görevlilerinde de tablo farklı değil. Kendi isteğiyle ya da terfiyle Siirt dışına çıkan bürokratlar geri dönmüyor.
Tüm bu örneklerin ardından sormadan edemiyorum:
Merhum Beyatlı’nın o meşhur şiiri Siirt için mi yazıldı acaba?
Çünkü Siirt’te de bir gemi kalkıyor her seferinde; ama ne bir mendil sallanıyor ardından, ne bir kol…
