Kamuda zaman zaman bazı hizmetlerin aksamasından şikayet ederiz. Uğradığımız bir haksızlığı başta basın mensupları olmak üzere önümüze gelen ve bize kulak vereceğine inandığımız herkese yana yakıla anlatırız. Hatta bazen bulabildiğimizde bize haksızlık yapılan kurumun yöneticilerine de derdimizi anlatırız. Buraya kadar her şey normal. Asıl normal olmayan bölüm bundan sonra başlıyor. Derdimizi dinleyen kişiler veya o kurumun yöneticileri bize şikayet etmeyi önerdiklerinde hemen 180 derece çark eder. Benim işim gücüm var , ben uğraşamam bahanesinin arkasına sığınma yoluna gideriz. Basın mensubu haklısın hemen haber yapalım dediğinde rahatlar, zevkten dört köşe oluruz. Ancak aynı basın mensubu adınızı soyadınızı yazalım. Hatta gerekirse fotoğrafınızı da çekelim dediğinde durum yine değişiyor. Konu ben başkalarını kendime düşman edinemem moduna geliyor. Gerektiğinde ortaya attığı iddiayı ispatlamam gerekilebileceğini düşünmeden kendisini işin içinden sıyırarak gazeteci değil misin savunmasına geçer. Burada bir konuya açıklık getirmek gerekiyor. Elbetteki kurumların genel işleyişlerine ilişkin eksik ve aksaklıklar haber yapılır. O kurumun yöneticisi de duyarsız kalmamalı ve hemen gerekli önlemleri almalı, ihtiyaç varsa da yasal süreci de başlatmalıdır. Benim burada üzerinde durduğum nokta kişilerin şahsına ve işlemlerine ilişkin yapılan hatalar ve aksaklıklardır. Yani bir anlamda ispatı gerektiren konulardır. Burada öncelikle kişinin kendi hakkına sahip çıkması, kendisine karşı yapılan yanlış davranışların yasal olarak karşılığının verilmesini istemesi gerekiyor. Bunun yolu da bazı riskleri barındırsa ve git- gel külfeti olsa da işin takipçisi olmasından geçer.

Kişi bunu yapmıyorsa suçlu kim?

Elbette önce o kamu görevlileri ve hemen arkasından da hakkını savunmayan vatandaş.