Biz böyle değildik. Güçlü bir aile yapımız vardı. 7 yaşındaki çocuktan 77 yaşındaki büyüğe kadar herkes bir sorumluluk sahibiydi. Herkes haddini bilirdi. Akşam oldu mu kız erkek fark etmeksizin evine gelirdi. Aile bireyleri hep birlikte kaliteli zaman geçirirlerdi. Boşanma diye bir kavram neredeyse yoktu. Tahammül vardı, sabır vardı, kanaat vardı.
Küçükler büyüklere saygıda kusur etmez, büyükler de, küçüklere sevgilerini gerçek bir şekilde gösterirlerdi. Ayıp ve namus gibi değerli kavramlarımız vardı. Bunların hepsi bir bir kayıp gidiyor. Bırakın mahalle büyüklerini akrabalarını saymayı, kendi anne babasını takmaz oldu.
Gerçekten artık duyduklarımıza inanmak neredeyse imkansız gibi geliyor. Örneğin 30 yıl önce Siirt’te 16 yaşındaki bir genç kız daha doğrusu yasal deyimle bir çocuk sevgili edinecek ve bu sevgilinin kendisini terk etmesine tahammül edemeyerek ona tuzak kuracak deselerdi inanmazdık.
Ama oldu. Siirt’te gerçekleşen bir olayda bir genç kızın kendisini terk eden sevgilisini bir cafeye davet edip dövdürmüş. Hemde beyzbol sopası ile. Üstelik bununla da yetinmeyip kendisine o kişiyi sevgili olarak öneren kız arkadaşı ile saç saça bir güzel kavga etmiş. Gerekçe aramıza sen girdin diye. Sen sevgilimi beni terk etmesi için tahrik etmişsin diye.
İki kişi cezaevinde, bir kişi de hastanede tedavi görüyor. Gerçekten biz böyle değildik. Allah sonumuzu hayırlara denk getirsin.
